Świynty Maria Vainney, farŏrz nad farŏrze.
Swoja Bożo drōga, odbywoł w pokorze.
Ani trocha lepszy sie niy czuł ôd innych.
Grzyszników niy ganił i niy szukoł winnych.
W Ars francuskim mieście cołko parafija
Zowdy żyła w grzychu, latoś uwierzyła
Recht tyn Świynty Vianney kludził ich do nieba
Godoł o Pon Bôczku, kaj yno potrzeba
Jak prziszed na fara, to se chycił gowa
Bo parafijanów, niy było połowa
Umioł im ôn zowdy, pokozać Pon Bôczka.
Na bezrok se wziyli już z tego nauczka.
We cołkij Francyji gibko klachy niosły
Coby pedzieć grzychy, wielkie raje rosły
A Świynty Vianney niy mioł czasu wiela
Bo w suchatelnicy siedzioł i w niedziela
Vianney, ciyrpliwy farorzik z Francyji
Niy chcioł ôn gyszynków, nawet owacyji
Tera za wachtyrza go majom farorze
Bo wiela rzykajom to im dopomoże.
I nasz farorz Adam chyba zno Świyntego
I jego opieka skludził do Mokrego
Niych sztyc mu pomogo sioć Dobro Nowina
Niych w Pon Bôczku rośnie mokiersko rodzina.