Rzymsko – Katolicka Parafia Św. Wawrzyńca w Mokrem

Święty Jan Bosko

Święty Jan Bosko

"Róbcie chopy, róbcie, wiela poradzicie.
Zowdy dlō bliźniego wykorzystej życie.
Podowejcie rynka wszystkim we potrzebie.
Potym se dychniecie, dychniecie se w niebie."

Sznit srogij wiary dobra i skrômności
Dowej nôm kapłanów jak nasz Jōnek Bosko.
Wielki przikład conty dlo cołkij ludzkości.
Kierego Maryja swojōm rynkōm głosko.

Urodził się dŏwno, kaś kole Turynu
Gibkŏ ôjca stracił, brat go wygnoł z dōma.
Smykoł się po świecie radził se samymu.
Nie znoł takich cudów, jak z bajlagom kroma.

Biyda to mu była, najlepszo rechtōrka.
Uczył sie codziynnie łaciny i życia
Niy boł się roboty, choć durś mioł pod górka.
U kowola , szewca , imoł się tyż szycia.

Za bajtla mioł wizja, Maria się mu śniła
Niy śmisz ciś do innych, ze złościom, z rynkami .
Byda ci rechtōrkom łagodno i miła
Ty bydziesz pastyrzym, ludzie barankami.

Jak zostoł ksiynżoszkym, widzioł tako scyna
Kościelny wyciepoł ze zokrystji synka.
Stanął za sierotom, dyć niy jego wina
Przigarnōł boroka i wyciągnął rynka.

Niy poradził pisać, czytać i niy był w komuni.
Siyrota, bezdomny, ôpuszczony srodze.
Jan tak se pomyśloł może ktoś go sroni.
Som Bóg Ci postawił, boroka na drodze.

Zaczon dźwigać młodych z biydy i zepsucia.
Oblykoł, futrowoł i doł kōnsek dachu.
Nauczoł, bawił i krzewił uczucia
Znoloz im chałpa, by niy żyli w strachu.

Niy długo minęło, a mioł ich już czista.
Znŏloz wiynkszo chałpa i dość wielko szopa.
Tak targoł tych chopców z rynki antychrysta.
Wychowol na ludzi niy jednego chopa.

Ze szopy dość gibko zrobili kaplica.
Stowały sie prŏwdom te jego pragniynia.
Plac kaj przed Pôn Bôczkym ściagali by myca.
Ôstoł ôn tyż ôjcem tego zgromadzynia.

Zadbali o wszystko bracia salezjanie.
Stawiali warsztaty, seminaria, szkoły.
Co by kożde dziecko, pojadło śniŏdanie.
i by kożdy w wiara ni łaził już goły.

Choć wszyscy gŏdali, biyda Ci ôstała
Już na cołkim świecie slaezjańskie dzieło.
Tak to ksiyndza Jana, Maryja kochała.
Z pokory, z miłości to się wszystko wzięło.