Rzymsko – Katolicka Parafia Św. Wawrzyńca w Mokrem

Święty Polikarp

Święty Polikarp

Polikarp znoł dobrze, Jana apostoła.
Od niego dostŏwoł apostolsko szkoła.
W Smyrnie na biskupa zostoł wyświyńcōny.
Los we tamtych czasach, mioł już przesōndzōny.

Mioł tyż swoich uczniów i pobożnych gości
Gŏdoł im co cnota i dar pobożności.
Brzidziōł sie herezjom, fest był na nich cinty.
Pogany coś czuli, że ôn bydzie Świynty.

Prześladowań czasy opisać wōm musza.
A wszystko to skuli Marka Aureliusza.
Polikarp chcioł piyrszy co by iść na mynki.
Chcioł być umynczōny ze pogańskij rynki.

Wszyscy mu gŏdali, chopie weź sie schowej.
A ôn durch nauczoł, tym nôm przikłŏd dŏwej.
W końcu doł się schować tak fest namōwiōny.
Choć bardzo chcioł ôblyc mynczyńskij korōny.

Na 3 dni przed śmierciom widzioł co wōm dŏwōm.
Zagłówek się polił, co go mioł pod gowōm.
Polikarp już wiedzioł, był zadowolony.
Dziynkowoł do Boga, że bydzie spŏlōny.

Aż prziszli po niego, tak to tyż się stało.
Dejcie mi godzina, bo czasu mōm mało.
Chciołbych se porzykać z Pôn Bôczkym pogŏdać.
Strażniki borŏka, aż chcieli żałować.

Wciepli go na yjzla i do Smyrny wiyźli.
Aż dwóch senatorów na droga wylyźli.
Chcieli co by świynty, juz sie wypar Boga.
Wierny był, Ci chopa wyciepli na drōga.

Wziyli go na sądy do takij gadziny.
Tukej tyż niy, wypar chrześcijańskiej rodziny.
Niy chcieli już, igrzysk ani do wiynziynia.
Wysłali świyntego prosto do spŏlynia.

Do bōle, na placu tak go prziwiōnzali.
I drabko, na gibko ôgiyń rozpŏlali.
Gorące płōmiynie uciykly od niego.
Świynty się niy chyciōł takie szczyńście jego.

Padŏ syńdzia gibko, do piyrszego z raje.
Wbił mu szpic we serce, jego Bóg mu przaje.
We klata mu wbili, a krew tak sie loła.
Że ogiyń zgasiła, co sie tlił dokoła.

Tak Polikarp ôddoł Panu swoje życie.
Mioł chody u niego na pewno powiycie.
Tako śmierć i życie biskupa ze Smyrny
Co świyciōł przikładym jak z rozgrzōnyj byrny.