1. Historia parafii.
Pierwsza informacja o kościele parafialnym w Mokrem znajduje się w spisie świętopietrza z 1346 roku. W tym roku kolektor papieski w Polsce ściągał zaległości należnego świętopietrza od roku 1337 od tych kościołów, które podatku tego od wspomnianego roku nie zapłaciły. W dekanacie bytomskim były to dwie parafie: mikołowska i mokierska. Jest to dowodem, że kościół w Mokrem istniał na pewno już w roku 1337, skoro proboszcz mokierski płacił zaległe od tego roku świętopietrze.
Z wysokości płaconego przez Mokre świętopietrza, które wynosiło 3 szerokie grosze praskie, wnioskuje się, że ilość parafian była w początkach istnienia parafii bardzo mała. Nie mogła być większa niż około 70 do 75 osób.
Po raz kolejny mokierska parafia pojawia się w tych wykazach za lata 1551 do 1560.
Do 1575 roku, czyli do czasu wprowadzenia na ziemi pszczyńskiej luteranizmu, wioska płaciła rocznie dla Kurii biskupiej w Krakowie 254 szerokie grosze praskie dziesięciny.
Początkowo istniejący kościół drewniany przetrwał około 250 lat. Kościół murowany stanął w połowie XVI wieku.
Nie jest znana dokładnie data zbudowania masywnego murowanego kościoła. Mogło to być za czasów, gdy dziedzicami Mokrego byli Orzescy, ponieważ jeden z nich, ks. Jerzy Orzeski był proboszczem w Mikołowie i równocześnie w Mokrem w latach 1525 – 1545.
Mogli jednak kościół ten zbudować i następni dziedzice jak Palczowscy, z których jeden również był proboszczem mikołowskim.
Wizytacja kanoniczna przeprowadzona w roku 1598 w ówczesnym dekanacie pszczyńskim przez kardynała Radziwiłła wspomina już o kościele murowanym pod wezwaniem św. Wawrzyńca.
Dziś istniejący kościół parafialny w Mokrem doznał w ciągu wieków licznych i zasadniczych przeróbek, które dość silnie zatarły pierwotny jego wygląd.
Kościół w Mokrem w okresie reformacji i aż do czasów ponownego objęcia go przez duchowieństwo katolickie był zaniedbany i niszczał. Pierwszym znanym proboszczem w Mokrem w okresie odrodzenia się katolicyzmu był pochodzący z Tychów ks. Wojciech Chlądowicz ( 1644 -1658).
W 1716 r. przystąpiono do remontu i odbudowy kościoła. Przywrócono w jego wnętrzu najpotrzebniejsze urządzenia i sprzęty oraz ozdoby. Wykonano nowe pokrycie dachu i rozszerzono kościół przez dobudowanie obu bocznych kaplic.
W 1863 roku kościół doznał zasadniczej przebudowy i rozszerzenia. Dobudowana została z przodu kościoła okazała wieża. W roku 1886 odmalowano kościół a w 1888 r umieszczono w nim nową Drogę Krzyżową o rzeźbionych stacjach.
Szczególną uroczystość przeżywało Mokre w dniu 8 sierpnia 1937 r kiedy to obchodzono uroczystość 600-lecia istnienia parafii, opierając się na wzmiance w kolektoriach świętopietrza z 1337r. Z okazji powyższej uroczystości sumę pontyfikalną odprawił ks. bp. Bieniek, a kazanie wygłosił ks. kanonik Emil Szramek. Kazanie i sumę nadała rozgłośnia Polskiego Radia.
Kolejne remonty kościoła, probostwa i zabudowań gospodarczych odbywały się w latach 1992 - 1994 oraz w latach 1995 - 2006. Wykonano wtedy: remont kościoła po szkodach górniczych, wymieniono stare okna na witraże, zamontowano zegar i dzwony elektroniczne na wieży, wykonano oświetlenie na zewnątrz kościoła i ogrzewanie elektryczne wnętrza a także odnowiono ołtarze. W roku 2000 w kościele wmurowana została tablica pamiątkowa z okazji 75 lat istnienia Diecezji Katowickiej.
Najcenniejszymi zabytkami kościoła w Mokrem są : figura Matki Bożej Anielskiej, organy i chrzcielnica z końca XVII w, osiemnastowieczna kaplica oraz zewnętrzna kaplica Jana Nepomucena a także stacje Drogi Krzyżowej z 1888r.
Nieopodal cmentarza stoi zabytkowa kaplica wotywna pw. św. Jerzego zwana “Kaplicą Szwedów”. Została ona ufundowana przez dziedziców Witowskich w 1823r. .
2. Przekrój socjologiczny.
W początkach istnienia parafii czyli na początku XIV w, ilość parafian liczyła 75 dusz.
W 1780 r – zamieszkiwało tu 270 katolików i około 35 ewangelików i żydów
W 1858 r -1730 katolików , 63 ewangelików i 16 żydów
W 1891 r -1958 katolików, 61 ewangelików i 12 żydów
W 1934 r - 2450 katolików, 30 ewangelików i 5 żydów
W 1950 r - 1666 katolików
Obecnie parafia liczy ponad 2900 katolików.
Pod względem społeczno – zawodowym parafia ma charakter robotniczo – rolniczy.
Miejscowa ludność pracuje w okolicznych zakładach pracy w przemyśle węglowym, hutniczym, budowlanym oraz spożywczym. Na terenie parafii znajdują się także prywatne zakłady pracy świadczące usługi w sektorze budowlanym, elektrycznym, motoryzacyjnym, transportowym i różnych usług. Utrzymanie z rolnictwa stanowi niewielki procent tutejszej ludności. Parafia ulega rozbudowie. Buduje się wiele domów jednorodzinnych skupionych w osiedla m. in. os „Leśna Bryza” czy też „Leśne Zacisze”. Przyrost naturalny w parafii wynosi 4,6 promila, a rodzina statystyczna liczy 2,8 osoby.
Na terenie parafii funkcjonuje Państwowa Szkoła Podstawowa, Przedszkole, IV Ligowy Klub Sportowy, Ochotnicza Straż Pożarna oraz Sołtysówka z Klubem młodzieżowym i świetlicą prowadzącą zajęcia oświatowo-dydaktyczne dla dzieci i młodzieży. Istnieje również Kawiarenka Internetowa, Biblioteka oraz zajęcia Aerobiku.
3. Duszpasterstwo.
Duszpasterstwo prowadzi jeden kapłan – ks. proboszcz i pani katechetka. Są też dwaj Nadzwyczajni Szafarze Komunii Świętej. Sakramentów św. udziela się zgodnie ze zwyczajami diecezjalnymi. Istnieje Parafialna Rada Duszpasterska, a także Zespół Charytatywny W parafii istnieją następujące grupy : Ministranci, Żywy Różaniec, Rodzina Karmelitańska, III Zakon św. Franciszka. W parafii rozprowadza się kilka rodzajów czasopism religijnych w tym : “Gościa Niedzielnego”, “Małego Gościa”, “Apostolstwo Chorych”, “L’Obsservatore Romano”, “Świat Misyjny”, “Misje Dzisiaj” oraz „Gazetka Parafialna”
Z parafii wywodzą się dwie zakonnice :
1) siostra Edyta Minoł – Jadwiżanka,
2) siostra Maria Drzensla – Karmelitanka.